Kazachstan

Kazachstan

We dachten na de sneeuwstormen in Turkije, de woestijn in Turkmenistan en de zengende hitte in Uzbekistan alles wel gehad te hebben.
Toen kwam Kazachstan. Het was onze eerste fietsdag met bagage. Een taxichauffeur had al onze overige (kook-communal-idioot ingepakte) spullen naar een hostel in Almaty gereden zodat wij met alleen de noodzakelijke bagage de eerste paar fietsdagen door zouden kunnen.

Kazachstan was precies zoals ik het me voor had gesteld: een grote steppe. Wat heuveltjes zorgden ervoor dat ik de omgeving nog net even wat beter kon bewonderen. Zo'n surrealistische wereld, dit landschap lijkt in niets op wat ik van thuis of eerdere reizen ken. Machtig mooi. Overigens was niet iedereen in de groep er erg van onder de indruk, sommigen vonden het wat saai. Ik raakte niet uitgekeken :).
Wat was er nou zo bijzonder aan de weeromstandigheden? Op dag 1 onderweg naar Almaty was het snik en snikheet. De temperatuurmeters waar we langs reden gaven 42 graden en hoger aan! Met zulke temperaturen is fietsen niet leuk meer kan ik je vertellen.
Toch worstelden we ons door de dag heen en nét toen het avond begon te worden en de temperatuur daalde begon het te waaien. Hard te waaien.
Wind in de rug, dat wel. We reden tussen de 35 en 50 km/uur en genoten. We hadden afgesproken over 20 kilometer weer af te spreken dus iedereen vloog ervandoor. Genieten!
Tot we, ieder voor zich, achter ons keken: het leek wel alsof er een soort orkaan achter ons aankwam, zich dreigend opstapelend tussen de vlakte links van ons en de bergen rechts van ons.
Judith was net vooruitgegaan om Sara en Fabienne te vertellen dat Olivier zijn ketting gebroken was en dat er dus bij het eerstvolgende punt waar we zouden kunnen slapen gestopt moest worden, Julian en ik waren nog bij elkaar in de buurt.
Ineens zien we grote stukken karton, zo lijkt het, in de lucht vliegen en begint het onweer achter ons, tegelijk met een enorme zandstorm die ons elk zicht ontneemt.
Op dat moment zien we een theehuis rechts van ons en stoppen we daar onmiddelijk. De regen barst los, enorme zandstormen, onweer... Zo blij dat we samen binnen waren! Geen automobilist had ons nog gezien in dit weer, hopelijk zijn de anderen ook veilig...
Wij maken na een tijd wachten in het theehuis, en na bevestiging "veilig" van zowel de Olivier en Jori achter ons, en Sara Judith en Fabienne voor ons, aan de serveerster duidelijk dat wij graag in het theehuis zouden willen slapen. Let wel, dit is een soort wegrestaurant. In Uzbekistan en in Kirgizië was dat logisch en geen enkel probleem. Hier snapten ze ons even niet. Maar uiteindelijk kregen we een kamer voor 100 Tenge: 50 eurocent. Behalve Julian en ik had alleen Sara al een beetje Kazachs geld; 's ochtends hoorden we dat de jongens gratis hadden geslapen.
Nu al een topland ;).
Dag erna: 20 graden kouder, regen en gelukkig wind in de rug: 155 km naar Almaty was hierdoor, ondanks heuveltje op heuveltje af, goed te bereiken. Ik had de goede benen gevonden en had een lekker tempo. Helaas in deze flow tijdens een downhill een groepje honden over het hoofd gezien die zich als wolven in mijn fietspaden stortten. Alsof ik een dier was dat "geschud" moest worden ging de grootste tekeer tegen mijn knalgele Fietstas en stond ik in 1 klap stil: van 40 km/u naar 0. En gíllen!!!
Tot noch toe was vooral Sara onze ultrasonische gilkoningin. En hoewel ik die tonen echt niet haal deed ik nu een poging. Uiteindelijk hielden ze op, met een paar bijtgaten in mijn fietstassen maakte ik het er zelf heel vanaf. Durfde daarna Saar niet meer te vertellen "dat ze alleen maar blaffen en echt niet bijten, ze blijven gewoon op een kleine afstand..." Niet dus...

Almaty was een soort "Europa". Chique winkels, westers voedsel (hoewel ik verknocht aan de Kazachse Lachmann (een soort noodles, vers) 2 dagen in hetzelfde tentje gegeten heb. Westers is ook duur.

Ik vond een extra set fietstassen en een eigen kettingpons (nu mijn ketting al een paar keer gebroken was heb ik van Jori geleerd hoe ik 'm kan maken...;)). Mijn fietsset is compleet. En hoewel mijn voortassen absoluut geen voortassen zijn maar gewoon normale fietstassen passen ze wel en ben ik gelukkig :).

Vanaf Almaty zouden we met de trein naar China, aangezien je de grens niet fietsend over mag steken. Ik had gehoord en gelezen dat de omgeving van Almaty heel mooi was en wilde dus graag wel een paar dagen in de rondte fietsen. Uiteindelijk besloten Sara, Jori en ik om toch naar de Chinese grens te fietsen en dan maar daar een bus te pakken. Het ergste wat kon gebeuren was dat we daar weggestuurd worden... Zodoende: met zijn 3en, met onze volledige bagage op pad. 3 ochtendmensen (Ja echt, ik ook) die allemaal lekker wilden fietsen. De rest had behoefte aan meer tijd in Almaty en zodoende zouden we elkaar in Urumqi, China, weer ontmoeten.
Het verschil in fietsen mét en fietsen zonder bagage werd pijnlijk duidelijk, hoewel onze afstanden hetzelfde bleven maar de verzuring kwam een stuk eerder (of uberhaupt..) We passeerden kleine dorpjes; onwijze landschappen, enorme bergen aan onze rechterzijde ver weg, terwijl dichtbij soms poeslief aandeed met bloemen in alle kleuren, water, riviertjes, meertjes. Vruchtbare velden, veel groen. Waanzinnig zo mooi.
We besloten een route te nemen langs de Charyn Canyon, wat nog wat voeten in de aarde had aangezien het een behoorlijk stuk om was én we dan de laatste dag echt een roteinde zouden moeten fietsen, ook offroad.
Zoveel voeten in de aarde dat we afspraken over 25 km op elkaar te wachten maar dat zowel Jori als ik bij het eerste de beste wegrestaurantje besloten te stoppen: Jori had koffie nodig, ik iets met ijs en koud in 1 glas :).
Het was bloed en bloedheet, bij vertrek 7 liter water meenemen op e fiets! Alles op, en dan nog oppassen dat je niet alles in 1 keer leegdrinkt.
We haalden de Charyn canyon natuurlijk, zoals eigenlijk altijd alles lukt deze reis, vlak voor het donker. Het is de grootste canyon ter wereld na de grand canyon in Amerika. En wij mochten er gewoon ons tentje neerzetten, zodat je, wanneer je je tent uitrolt op moet letten niet te diep door te rollen.
De weg ernaartoe was zwaar, op een enkele pas waar we tussen de bergwanden door reden na niet bijsterinteressant, tot we bij het offroad-stuk aankwamen: hier begon de speeltuin weer. Toen we er wegreden 's ochtends vroeg deed het licht magische dingen met het landschap. En het landschap was sowieso magisch: in plaats van vlak met bergen bestond het uit vlak landschap met kuilen, dus je rijdt ineens een stukje naar beneden om vervolgens weer naar de vlakte toe te klimmen.
Het was weer bloedheet, als we beekjes tegen kwamen maakten we hier dankbaar gebruik van door er met kleren en al in te gaan staan. Zo heerlijk kan verfrissing zijn. Binnen 10 minuten fietsen is alles weer droog en warm dus hoe meer ervan te genieten hoe beter.

Toen we uiteindelijk in het grensstadje aankwamen, in een soort guesthouse waar ook de plaatselijke hoertjes komen, bleek dat er geen bus was die de grens over ging. Oeps.
Geen andere keuze dan een poging te wagen. We ontmoetten nog een oudere Fransman die een stuk had gefietst vanaf Urumqi, hij gaf tips als "zie er niet uit als een fietser"(hoe dan?), "blijf bij de auto en vrachtwagen grensstrook" en zo nog wat mooie tips. Waar we bij de grens uiteindelijk niet heel veel aan hadden, de douaniers vertelden ons gewoon waar we heen moesten. Keken niet gek op of om, alsof het de normaalste zaak van de wereld was dat er fietsers voorbij kwamen hier? Het bleek echt zo makkelijk! Kazachstan uit was geen enkel probleem; de drugshonden die aan onze fietsen snuffelden waren het opmerkelijkst. China in bleek nóg makkelijker. 1 paspoortwissel (van het 1e paspoort naar het 2e paspoort waar ons China visum in zat) 7 paspoortcontroles en 1 keer vertellen wanneer ik geboren ben verder (nee, jij bent niet degene op 't paspoort) hadden we een nieuwe stempel: CHINA!