Uzbekistan

Uzbekistan

Het 4e land van onze reis is aan de beurt. We zijn nieuwsgierig, wat zal dit land ons brengen? Ondanks dat onze hoofden ook vol zijn van alle grootse indrukken uit Turkije, Iran en Turkmenistan.
We komen aan in Nukus, met een Nederlands sprekende Uzbeekse driver die ons binnen 1 dag enorm heeft afgezet én besloot na Nukus al niet meer met ons mee ging rijden. Kwam hem toch niet zo goed uit, later bleek dat zijn verdere agenda voor de tijd met ons al goed vol zat. Voor ons betekende dit stress! Waar halen we onze driver nu vandaan? De Nederlands sprekende man bleek welwillend om ons te helpen zoeken naar een taxi-chauffeur die ons wel 2 dagen verderop wilde rijden: helemaal naar Taskent wilde niemand. Nukus ligt namelijk wel in Uzbekistan maar ook in het gebied Karakalpakstan, een onafhankelijke regio in Uzbekistan. De karakalpakstanen gaan niet graag naar "uzbekistan", zie het als Amsterdammers die denken dat Groningers ze meteen een enorm pak rammel zullen geven als ze zich naar het Noorden van het land zullen begeven ;).
We vonden een driver en hij werd onze held. Geen woord Engels maar uiterst vaardig in de communicatie met ons. Elke 10 km wachtte hij, als wij allemaal onze duim opstaken was hij tevreden. Soms wachtte hij met de fles water al in zijn hand, om ons bij te vullen. Zijn playlist was uiterst dansbaar, iets wat dit groepje idioten - die het liefst bij elk rustmoment even een dansje wagen op de klanken van de locals- enorm gelukkig maakte. Helaas kregen we hem niet zover om met ons mee te rijden tot Tashkent maar we hebben voor even van hem genoten.

We fietsten dagenlang door hete woestijngebieden, sliepen bij de wegrestaurants, werden uitgenodigd tot wodka, bier en sigaretten door de locals en kwamen vervolgens aan in een stadje die doet denken aan de prenten van Jeruzalem en het kerstverhaal.
We kwamen in het donker aan in Khiva, zo heette dit wonderschone stadje. De grote stadsmuren doemden voor ons op, de straten waren leeg en de moskeeën waren subtiel belicht. Waar we eerder al eens bij een boer hadden aangeklopt om een slaapplek te vragen, voelden wij ons nu op zoek naar de stal. Onder de indruk van al deze oudheid om ons heen kwamen we aan bij het hostel, die op hun beurt onder de indruk waren van de enorme hoeveelheid bagage die wij gezamenlijk met ons meesleepten. Grote bedden, een warme douche en een heerlijk vegetarisch diner later bedacht ik me niet gelukkiger te kunnen worden dan dit, op dat moment en op deze plek.

'S ochtends was het zo lieflijke stadje veranderd in een grote toeristenmassa met nog steeds heel mooie monumenten en bezienswaardigheden. Pas in de avond, toen de winkeltjes zich sloten en de toeristen hun mandjes opzochten, keerde die magische gloed over dit stadje weer terug.

Toch, de goed geconserveerde en/of gerestaureerde oudheid die wij eerst in Khiva en vervolgens ook in Bukhara en Samarkand tegen kwamen, was de eerste op deze tocht over de Zijderoute. Het maakte het nomadenbestaan en de geschiedenis in één klap tastbaar. Zonder moeite kan je inbeelden hoe kamelen vol handelswaar de stad binnen komen lopen, de oude handelsroute was voor ons nog niet zó tastbaar.

In Samarkand had ik nog een bijzondere ontmoeting. Ik zat op een steen naar een groot oud gebouw te kijken toen een oude man mij passeerde. In het Uzbeeks probeerde hij een gesprek met mij aan te knopen en in mijn beste Turks (wat bar weinig is maar precies genoeg om duidelijk te maken wat je wilt hebben en wat je daarvoor betaalt ;)) probeerde ik hetzelfde. Uiteindelijk dook hij onder de rood-witte afzettingen door en gebaarde mij toch ook te komen. Ik laat me graag door mensen die geschiedenis kennen rondleiden en zo wees hij me op alle kleine ornamenten aan de binnenkant van Bibi-Khanym, met handen en voeten kom je qua communicatie heel ver.
Vervolgens nam hij me mee naar de bazaar, waar mij precies verteld bij wie ik moest zijn voor welk product. Bij het afscheid vroeg hij mij nog hoe oud ik was, bij het antwoord op mijn wedervraag schrok ik: hij bleek 50, ik had hem ver in de 70 geschat. Nou worden mannen in Uzbekistan gemiddeld 69, dus verhoudingsgewijs klopte mijn schatting wel met de Nederlandse levensverwachting.

Samarkand had nog een aangename ontmoeting in petto. Samen met Jori was ik op weg naar een mausoleum van dhr. Amir Tamir (met Djengiz Khan één van de grootste overwinnaars van het gebied van Kazachstan tot en met Turkije) toen we 2 Fransen op de fiets tegenkwamen. Voor 4 weken op fietsvakantie door uzbekistan. Al gauw kwamen wij erachter dat zij tegelijk met ons in Tashkent zouden zijn om weer naar huis te fietsen. Omdat het idee was gaan groeien om met onze bagage door China te trekken was ik al een tijdje op zoek naar fietswinkels die fietstassen verkochten. Tot noch toe niet beet gehad en dus de vraag aan deze Fransmannen: mag ik fietstassen overkopen?? Zo gezegd zo gedaan: hij met pappa's backpack terug naar Parijs, ik met zijn knalgele (gelukkig houd ik zo van geel -wel allang blij dat ik ze over mocht kopen) fietstassen de wereld over. Een topontmoeting :).

Uzbekistan strekte zich voor ons uit: woestijn, op gegeven moment wat bomen en dorpjes, bergen bleven achterwege en de laatste 3 dagen fietsten we door de Fergana Valley: het mooiste stukje Uzbekistan waar de vruchtbaarheid vanaf straalt. Aardbeienvelden die me deden denken aan het aardbeienveld van oma's ouders in Canada, oom hier: vers geplukt, superzoet en achteraf gezien: helaas niet gewassen met drinkwater.
Er kwamen groenten- en fruitplantages langs en mensen leefden weer buiten.

Historisch gezien heeft Uzbekistan fantastische steden met de grote geschiedenis zo tastbaar, voor de rest is het snel tijd voor Kirgizië!:).